| Abstract (croatian) | U radu se propituje odnos flma i flozofje, naročito u svjetlu Wittgensteinove flozofje i tvrdnje da (pokretna) slika predočuje svijet čak i bolje od jezika te da je u tom smislu posebno flozofski relevantna. Polazi se od čestog razlikovanja flma kao ilustracije flozofje, flma o flozofji ili flozofma te flma kao flozofje. I dok se prva dva načina njihova odnošenja ne smatraju problematičnima, ali ni flozofski posebno relevantnima ili teorijski izazovnima, za treći se koncept pokazuje suprotno te mu se pristupa unutar Wittgensteinove flozofje. Naime, valja pokazati zašto je flm kao pokretna slika za Wittgensteina uopće moguć kao flozofja, odnosno što točno omogućuje flmu da bude kao ta specifčna ljudska aktivnost. Da bi se to pokazalo, analizira se Wittgensteinova flozofja s jasno naglašenom razlikom u njegovu ranom i kasnom flozofskom radu. No dva njegova djela, koja paradigmatski stoje iza dviju faza, pokazuju i određeni kontinuitet u razmatranju slika. Prije svega, tiče se to ideje o mogućnosti da upravo slika, a onda ekstenzijom i flm kao nizanje slika, najbolje predočava svijet, odnosno da za njega stoji kao dvodimenzionalni model. Budući da je moguće utvrditi kako za Wittgensteina slika ne ovisi o jezičnoj interpretaciji, pokazuje se da je flm kao flozofja moguć upravo, premda ne i isključivo, iz kuta Wittgensteinova flozofskog rada koji sliku tretira kao samostalnog nositelja značenja, a što u konačnici rezultira i shvaćanjem Wittgensteinove flozofje kao izravno suprotstavljene flozofskoj tradiciji Zapada. Stoga je jedno od tumačenja relevantnosti flma za flozofju moguće utemeljiti upravo u Wittgensteinovu razumijevanju slike. |
